Na twee dagen werken kunnen we wel zeggen dat we in de flow zitten, we hebben een ritme gevonden. De tandarts behandelt en ik blijf de screenings doen. Nathalie assisteert bij de tandarts en heeft ook haar draai gevonden. Ik heb al drie dagen dezelfde assistente en dat is erg fijn. Ze komt uit PNG en spreekt dus de lokale taal. En dat hebben we echt nodig, want vandaag screenen we de kleuters en die spreken vaak nog niet zo goed Engels. Dus is het voor mij heerlijk om Henoa naast me te hebben, we zitten in een lekker ritme samen.
De kinderen zijn allemaal zo lief, de meesten willen het liefst vanaf een afstandje naar ons kijken. En dan zwaaien naar ons, als je dan terug zwaait dan voelen ze zich helemaal geweldig. Het is voor de kinderen vaak al genoeg om gewoon naar ons te kijken. Het is voor hen al bijzonder om blanke mensen te zien. We zouden gewoon voor hun kunnen gaan zitten en met elkaar kunnen praten en dat is al genoeg… een soort tv-show waar ze naar zitten kijken.
De meesten die binnenkomen in de trailer zijn heel verlegen en ze zijn ontzettend beleefd. Maar vandaag kwam er een jongetje binnen dat bij binnenkomst direct de stoel in wilde springen, maar hij was nog niet aan de beurt. Dus werd hij weer terug geroepen om te wachten. Steeds gluurde hij om het hoekje naar me met een brede glimlach met zwarte tandjes. Toen het zijn beurt was, werd het wel erg spannend opeens. Dus liet hij iemand anders voorgaan. Maar het was uiteindelijk toch zijn beurt, dus moest hij de stoel in. Halverwege het onderzoek moest ik even met Henoa iets bekijken op de computer. En onze kleine patiënt draait zich om in de stoel en gaat heerlijk op het gemakje naar ons liggen kijken. Het was zo grappig om zo’n ventje te hebben tussen alle bedeesde kinderen.
Woensdagavond is het familieavond aan boord van het schip dus mogen wij een keer op onze plek blijven en komt iedereen onze kant op. Erg gezellig en druk op de boot, er waren ook een aantal speciale gasten aangekomen want donderdag de 25e april was een bijzondere dag voor YWAM MS. Na het eten was er een worshipavond aan boord. We hebben heerlijk gezongen met elkaar.
Donderdag was dus een hele speciale dag want de YWAM campus in Port Moresby bestond toen drie jaar en dat kreeg behoorlijk wat media-aandacht. Het was ons wel verteld, maar ik had geen idee wat we moesten verwachten. Nou dat was wat kan ik je zeggen. Met grote camera’s kwamen ze de trailer in, de camera was echt op 70cm afstand van me af en de belangrijke mensen, lees politici, stonden met zeven man om me heen te kijken wat ik aan het doen was. En dan te bedenken dat de trailer maar heel klein is… erg knus dus. Even dacht ik: wat moet ik doen? Een licht paniekgevoel bekroop me, maar dat was een paar seconden, toen besloot ik maar gewoon te doen wat ik moest doen: doorgaan met mijn dingen. Dus ik bleef kalmpjes alle kiezen opnoemen en de staat waarin ze waren en mijn assistente voerde alles rustig in. Na een zenuwslopende twee minuten met zeven mensen die naar je kijken, gingen ze gelukkig de trailer weer uit. Ben, de teamleider van de trailer, was erg onder de indruk van mijn kalme reactie. Gelukkig hoorde hij mijn hart niet bonken. ’s Avonds kwam er op twee verschillende tv-kanalen een filmpje over YWAM MS en de dentaltrailer en ik was groots in beeld hoor. Dus nu ben ik beroemd in PNG, best leuk natuurlijk. Maar het belangrijkste is dat er aandacht komt voor het werk van YWAM MS en dat er steun voor komt vanuit de overheid, zodat hun werk uitgebreid kan worden naar andere provincies in PNG. Zodat er meer kinderen geholpen kunnen worden en de gezondheid van de kinderen vooruit gaat.
Vrijdag was een dag vol verrassingen want de verdwenen tandarts kwam opeens weer opdagen, maar na een paar uur verdween hij ook weer, maar hij heeft wel een aantal kinderen kunnen helpen dus dat was fijn. Donderdag en vrijdag was er ook een wat oudere tandarts, ze had een werktempo waar je u tegen zegt. Ik denk dat ze vrijdag wel 30 kinderen heeft behandeld. Ik ben sowieso onder de indruk van de skills van de tandartsen hier. Ze kunnen kiezen trekken als geen ander. Alles krijgen ze eruit, zonder foto’s, dus gewoon met wat ze in de mond zien. Gelukkig konden er ook heel veel tanden en kiezen gerepareerd worden. Maar omdat er drie tandartsen waren vandaag moest ik naar buiten. Er was daar een tent neergezet met een verstelbare stoel en daar mocht ik gaan zitten en de screenings doen, een uitdaging kan ik je wel zeggen , want alle kinderen vonden het razend interessant en stonden in grote groepen om ons heen te kijken. Maar gelukkig werden ze na een tijdje bij ons weggehaald zodat we ook hier onze draai konden vinden.
Er zijn in de eerste week werken ongeveer 130 kinderen gescreend en 55 kinderen behandeld. Voor hen is er werkelijk iets veranderd in hun leven, ze zijn gezien, ze zijn van de pijn af en hebben les gehad over mondgezondheid.
Er is wel een ding wat me bijgebleven is van deze dag. Er was donderdag een meisje bij me geweest en ze had heel veel pijn, dus ik heb haar en haar moeder uitgelegd dat er twee kiezen uitgetrokken moesten worden. De moeder vroeg nog of het anders kon, maar helaas waren ze te ver heen om er nog iets mee te doen. Op vrijdag kwamen ze terug en heeft de moeder besloten dat de kiezen er niet uitgetrokken mochten worden. Het brak mijn hart, het meisje had zoveel pijn, je kon het in haar ogen zien en toch besluit de moeder dan dat ze daarmee moet blijven lopen. Dit zijn wel de moeilijke dingen, ik vind het lastig om dit soort dingen los te laten, want de oplossing is vrij simpel, gewoon eruit, dan is je kind pijnvrij.
Vrijdagavond waren we aan boord en omdat we zaterdag niet vroeg uit bed moesten konden we genieten van een gezellige avond met de bemanningsleden van het schip. Nathalie raakte verwikkeld in een bloedfanatieke tafeltenniswedstrijd en ik had gezellige gesprekken aan tafel met een paar andere bemanningsleden. Echt een avond van verbinding , ontspanning en gezelligheid. En nu lekker een vrij weekend voor de boeg. Heerlijk uitrusten en genieten van de rust op het schip.
